Robotlar neden giysilerinizi veya giysi üretiminin robotiği ile ilgili sorunlarınızı yapamıyor?

Makineler malzemeleri kesebilir ve kıyafetleri katlayabilir. Ancak, insanlar kadar düzgün ve hızlı dikemezler. Bunu düzeltmek için, bazı şirketler belirli bir giysiyi yapmak veya hatta kumaşın yapısını değiştirmek için robotları eğitiyor. ABD’li giyim üreticileri bu şekilde endüstriyi otomatikleştirmeye çalışıyor.

Robotlar nasıl tişört yapar?

Softwear Automation – Tişört üretimi için robotik bir şirket. Softwear CEO’su Palaniswami Rajan, “Amerika Birleşik Devletleri’nde yılda 1 milyar tişört yapmak istiyoruz” dedi.

Şirket, Georgia Tech İleri Teknoloji Geliştirme Merkezi ve Savunma İleri Araştırma Projeleri Ajansı’nın (DARPA) desteğiyle 2012 yılında açıldı. Lansmanından iki yıl sonra, ilk prototipi geliştirdi ve piyasaya sürdü.

Softwear, 2017 yılına kadar seri üretim tişört üretebilen bir üretim hattı oluşturmaya başladı. Aynı yıl şirket, Arkansas’ta büyük bir fabrika açmak için Çinli bir giyim üreticisiyle anlaşma imzaladı. Anlaşma suya düştü ve şimdi SoftWear kendi hazır giyim fabrikalarını kurmak istiyor.

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, şirket uzun bir yol kat etti. Makineler, kumaş üzerine baskı ve kesim malzemesinden bitmiş giysilerin montajına ve paketlenmesine kadar, giysi üretiminin birçok aşamasında başarıyla kullanılmaktadır.

Bununla birlikte, çalışma sırasında kumaşın sürekli buruşması ve gerilmesi nedeniyle dikişin otomatikleştirilmesi zordur. İnsan eli bu işte harika bir iş çıkarırken, robotlar el becerisinden yoksundur.

SoftWear sistemleri bu sorunu çözebildi. Ancak Delaware Üniversitesi’nde moda ve giyim profesörü olan She Lu, ABD’deki üretimlerinin, çalışanların çok daha az kazandığı Çin ve Guatemala’dan daha pahalı olacağı konusunda uyarıyor.

SoftWear, robotik sistemlerini Sewbots olarak adlandırıyor. Dikiş makinelerini gelişmiş sensörlerle birleştiren üretim hatlarıdır. Şirket, çalışmalarının ayrıntılarını açıklamaz, yalnızca aşağıdakiler bilinmektedir.

• Kumaş, tişörtün dikileceği parçalar halinde kesilir – manşonlar, ayrıca ön ve arka taraflar.
• Bu parçalar, malzemeyi geren ve hareket ettiren bir kişi yerine karmaşık bir vakum sisteminin çalıştığı bir hatta aktarılır.
• Kameralar, iş akışlarını her aşamada izler, böylece sistem giysi yapılırken iyileştirmeler yapabilir.
• Pamuk, kumaş ve boya partileri farklılık gösterebilir ve bu da sistemin çalışmasını zorlaştırır. Her değişiklik ayarlama gerektirir, bu nedenle SoftWear’ın makineleri uyarlaması gerekir.

Rajan, “Üretim sistemine geçiş sırasında karşılaştığımız en büyük sorun, 7/24 yüksek hızda çalışma ve %2’lik evlilik oranını geçmeme ihtiyacıydı” diyor.

Konfeksiyon fabrikaları, çoğu Amerika Birleşik Devletleri dışında olmak üzere yılda 20 milyardan fazla tişört üretiyor. Amerika Birleşik Devletleri’nde tişört üretiminin mümkün olabilmesi için ithalattan daha ucuz olması gerekiyor. Ancak bu bile Amerikalı işçilerin ücret maliyetlerini karşılamaya yetmez.

ABD Çalışma İstatistikleri Bürosu’na göre, ortalama dikiş ekipmanı operatörü yılda 28.000 dolar kazanıyor.

Böylece, çoğu tişörtün ithal edildiği ülkelerden çok daha fazla – saatte yaklaşık 13.50 dolar kazanıyor. Profesör Lou’ya göre, Çin’de bu tür işlerin ücreti Amerikalıların yaklaşık üçte biri ve Guatemala’da – beşte birden az.

SoftWear sadece T-shirt yapmak istiyor. Bu, otomatik dikiş sistemlerinin başka bir sorununu ortadan kaldırır – bir giysiden diğerine geçiş. Nitelikli bir ekip, hem erkek kısa kollu tişörtleri hem de kadın kot pantolonlarını dikebilir. Robotlar için bu görev çok daha zordur.

İlk finansmanın ardından SoftWear, Walmart Vakfı’ndan 2 milyon dolarlık bir hibe de dahil olmak üzere 30 milyon dolarlık risk sermayesi ve hibe topladı. Rajan’a göre, şirketin üretimini yılda 1 milyar tişörte çıkarmak için on milyonlara daha ihtiyacı var.

Buna ek olarak, SoftWear‘ın her biri kendi Sewbot‘una ve ona hizmet edebilecek çalışanlarına sahip olacak birkaç fabrika açması gerekiyor. Bir Sewbot her 50 saniyede bir tişört yapabilir. Bu hızda sürekli çalışma ile bir üretim hattı yılda 620 binden fazla tişört üretecek.

Bu durumda 1607 Sewbot sisteminin yılda 1 milyara ulaşması gerekecek. Ancak Rajan, daha gerçekçi bir rakamın 2.000’e yaklaştığını belirtiyor. Şirket bugüne kadar 50’den az tişört üretti.

Birçoğu, çalışmanın iş sayısını ciddi şekilde azaltacağından endişe ediyor. Rajan, SoftWear’ın geleneksel bir fabrikadan daha az kişiyi istihdam edeceğini kabul ediyor. Aynı zamanda, şirketinin daha yüksek ücretli işler için fırsatlar yaratacağından emin. Nitelikli eleman yetiştirmek, hızlı ve esnek üretim yapmak istiyoruz” dedi.

Kot üretimi nasıl otomatikleştirilir

Sewbo, dikiş sırasında kumaşın katlanmasını önlemek için polivinil alkol kullanır. Makinenin çalışmasını basitleştiren, onu plastik veya metal gibi bir şeye dönüştüren suda çözünür bir koyulaştırıcıdır. Ürün hazır olduğunda, koyulaştırıcı basitçe yıkanır. Bu yaklaşım kot yapmak için uygundur, ancak çok fazla alan ve finansman gerektirir.

Sewbo’nun kurucusu John Zirne, robotik ve How It’s Made gösterisine olan ilgisinden giysi üretimini otomatikleştirmek için ilham aldığını söylüyor. “Bir zamanlar kot pantolon yapıyorlardı ama araba yerine her şey elle yapılıyordu” diye hatırlıyor. “O anda, kıyafetlerimizin insanlar tarafından yapıldığını fark ettiğimde şaşırdım.”

Sewbo’nun çalışma yöntemi SoftWear’dan farklıdır. Sertleştirilmiş kumaşı programlanmış talimatlara göre kontrol eden standart dikiş makineleri ve robotik eller kullanır.

Zirne, kot üretiminin otomasyonunun kârı artırmaya yardımcı olacağına inanıyor. Ek olarak, kumaş kesimi gibi bazı aşamalar zaten kısmen makineler tarafından gerçekleştirilmekte ve bu da otomasyon için daha da fazla fırsat yaratmaktadır.

Neden dikişi robotlara aktarmalısınız?

Otomasyonun savunucuları, üretim tüketicilere yaklaştıkça ve uluslararası gönderilerin sayısı azaldıkça moda endüstrisinin karbon ayak izini azaltacağını savunuyorlar. Amerika Birleşik Devletleri dünyanın üçüncü büyük pamuk üreticisidir. Bununla birlikte, ülke her yıl hasadın %70’inden fazlasını ithal etmekte ve bunların çoğu hazır giyim şeklinde iade edilmektedir.

Profesör Lou’ya göre, Birleşik Devletler sattığından çok daha fazla giysi ithal ediyor. Talep üzerine otomatik üretim, markaların kendileri için uygun bir zamanda yalnızca doğru miktarda giysi sipariş etmelerini sağlayacaktır. Bu, fazla üretimi ve fazla envanteri azaltacaktır.

Bununla birlikte, bu yaklaşımın geleceğinin ne olacağı ve diğer ülkelerde Amerika Birleşik Devletleri için kıyafet yapan insanlara ne olacağı hala bilinmiyor.

URFA HABER